بیان وصف تو در واژهها نمیگنجد
چرا که خواهر صبری و دختر نوری
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
اینان که به شوق تو بهراه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند