جز تو ای کشتۀ بیسر که سراپا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
بیان وصف تو در واژهها نمیگنجد
چرا که خواهر صبری و دختر نوری
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنیآدماند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّماند
حمد سزاوارِ آن خدای توانا
کآمده حمدش ورای مُدرِک دانا
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
اینان که به شوق تو بهراه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...
زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند