من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
ای عشق! ای پدیدۀ صنع خدا! علی!
ای دست پرصلابت خیبرگشا! علی!
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش