تا تو بودی، نفسِ آینه دلگیر نبود
در دلم هیچ، به جز نقش تو تصویر نبود
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
چهقدر بیتو شكستم، چهقدر واهمه كردم!
چهقدر نام تو را مثل آب، زمزمه كردم!
هر سال، ماجرای تو و سوگواریات
عهدیست با خدای تو و خون جاریات
بر نیزۀ شقاوت این فتنهزادها
گیسوی توست، سلسلهجنبان بادها
آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی