ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
راه از بیگانه میجستیم، آخر گم شدیم
خانۀ خود را نمیدیدیم و سردرگم شدیم
از قضا ما را خدا از اهل ایمان مینویسد
ما أطیعوالله میدانیم، قرآن مینویسد
صدای به هم خوردن بال و پر بود
گمانم که جبریل آن دور و بر بود
حرکت از منا شروع شد و
در تب کربلا به اوج رسید
بر من بتاب و جان مرا غرق نور کن
از مشرق دلم به نگاهی ظهور کن
به کدام واژه بخوانمت، به کدام واژۀ نارَسا؟
به کدام جلوه بجویمت؟ متعالیا و مقدّسا!
کسی از باغ گل آهسته مرا میخواند
تا صفا، تا گل نورسته مرا میخواند
باز در سوگ عزیزی اشکها همرنگ خون شد
وسعت محراب چون باغ شقایق لالهگون شد
آخر ای مردم! ما هم عتباتی داریم
کربلایی داریم، آب فراتی داریم
مثل شیرینی روحانی یک رؤیا بود
سالهایی که در آن روح خدا با ما بود
مثل گل بدرقه کردیم تنی تنها را
و سپردیم به خاک آن همه خوبیها را
دوش یاران خبر سوختنش آوردند
صبح خاکستر خونین تنش آوردند
چون لالۀ شکفته صفایی عجیب داشت
مثل شکوفه رایحهای دلفریب داشت
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
این دشت پر از زمزمۀ سورۀ نور است
این ماه مدینهست که در حال عبور است
ای آفرینش از تو گرفتهست تار و پود
ای وسعت مقام تو بیمرز و بیحدود
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمیشوند همواره عیان
زندگی جاریست
در سرود رودها شوق طلب زندهست
امروز وطن معنی غم را فهمید
با سایهٔ جنگ، متّهم را فهمید
تقویم در تقویم
این فصلها سرشار باران تو خواهد شد
قصد، قصد زیارت است اما
مانده اول دلم کجا برود
غسل در خون زده احرام تماشا بستند
قامت دل به نمازی خوش و زیبا بستند
هر منتظری که دل به ایمان دادهست
جان بر سر عشق ما به جانان دادهست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبلهنما خواهد بود