به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربهدریها پناهگاه ندارم
میآیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفتمنزلی که سفرها در او گم است
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو میپنداشت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندیست نیارمیده، امّا برپاست