کمر بر استقامت بسته زینب
که یکدم هم ز پا ننشسته زینب
تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
پیشانیات
از میان دیوار میدرخشد
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمانها بود
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
بیاور با خودت نور خدا را
تجلیهای مصباح الهدی را
ای یکهسوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه میکرد؟
لب خشک و داغی که در سینه دارم
سبب شد که گودال یادم بیاید
در کولهبار غربتم یک دل
از روزهای واپسین ماندهست