اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند
اول به جان گمشدۀ خود دعا کنند
تا نگردیدهست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشکبار
با ریگهای رهگذر باد
در خیمههای خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست
در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست
امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
اینجا فروغ عشق و صفا موج میزند
نور خدا به صحن و سرا، موج میزند
زندگی جاریست
در سرود رودها شوق طلب زندهست
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
چون وجود مقدس ازلی
شاهد دلربای لم یزلی
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
من به پابوسی تو آمدهام
شهر گلدستههای رنگارنگ
ای کوی تو، کعبۀ خلایق
طالع ز رخ تو، صبح صادق
ای نقطهٔ عطف آفرینش
روح ادب و روان بینش
باز گویا هوای دل ابریست
باز درهای آسمان باز است
بلبل چو یاد میکند از آشیانهاش
خون میچکد ز زمزمۀ عاشقانهاش
ساز غم گر ترانهای میداشت
آتش دل، زبانهای میداشت