سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
عطش از خشکی لبهای تو سیراب شده
آب از هُرم ترکهای لبت آب شده
قدم در دفاع از حرم برندارد
سپاھی که تیغ دودَم برندارد
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
حال ما در غم عظمای تو دیدن دارد
در غمِ تشنگیات اشک چکیدن دارد
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
پرنده کوچ نکردهست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است
دقیقههای پر از التهاب دفتر بود
و شاعری که در اندوه خود شناور بود
به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد
که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد
حضرتِ عباسی آمد شعر، دستانش طلاست
چشم شیطان کور! حالم امشب از آن حالهاست!
وقتی عدو به روی تو شمشیر میکشد
از درد تو تمام تنم تیر میکشد