سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو
شب، خوشهچینِ خلوت تو با خدای تو
بر نبض این گهواره نظم کهکشان بستهست
امید، بر شش ماه عمر او زمان بستهست
صحبت از دستی که رزق خلق را میداد شد
هر کجا شد حرف از آن بانو به نیکی یاد شد
میان هلهله سینه مجال آه نداشت
برای گریه شریکی نبود و چاه نداشت
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
ای پر سرود با همۀ بیصداییات
با من سخن بگو به زبان خداییات
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود
ای ریخته نسیم تو گلهای یاد را
سرمست کرده نفحهٔ یاد تو باد را
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست