تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بیحساب پیدا شد
گاهگاهی به نگاهی دل ما را دریاب
جان به لب آمده از درد، خدا را، دریاب
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت
هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت
زندگی جاریست
در سرود رودها شوق طلب زندهست
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است