ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
همنوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
توفان خون ز چشم جهان جوش میزند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش میزند!
عشق تو در تمامی عالم زبانزد است
بیعشق، حال و روز زمین و زمان بد است
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندیات
که بخشی مقام رضامندیات
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
تا در حریم امن ولا پا گذاشتهست
پا جای پای حضرت زهرا گذاشتهست
به خون دیده، تر کن آستین را
به یاد آور حدیث راستین را
گویند فقیری به مدینه به دلی زار
آمد به درِ خانۀ عبّاس علمدار
خاکریز شیعه و سنی در این میدان یکیست
خیمهگاه تفرقه با خانهٔ شیطان یکیست
حقیقت مثل خورشید است در یک صبح بارانی
نمیماند به پشت ابرهای تیره زندانی
جاده در پیش بود و بیوقفه
سوی تقدیر خویش میرفتیم
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
فدای حُسن دلانگیز باغبان شده بود
بهار، با همه سرسبزیاش خزان شده بود
جز او بقیع زائر خلوتنشین نداشت
در کوچهباغ مرثیهها خوشهچین نداشت
در دفتر عشق کز سخن سرشار است
هر چند، قصیده و غزل بسیار است
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
سلمان کیستید؟ مسلمان کیستید؟
با این نگاه، شیعهٔ چشمان کیستید؟
خدایا دلی ده حقیقتشناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس