ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
عمری به جز مرور عطش سر نکردهایم
جز با شرابِ دشنه گلو تر نکردهایم
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست