ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
تا نگردیدهست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشکبار
با ریگهای رهگذر باد
در خیمههای خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
چه گویمت که چها کرد در نبرد، حسین؟
فقط خداست که داند چهکار کرد حسین
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد