کبود غیبت تو آسمان بارانیست
و کار دیدۀ ما در غمت گلافشانیست
ای حرمت قبلۀ حاجات ما
یاد تو تسبیح و مناجات ما
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
به همان کس که محرم زهراست
دل من غرق ماتم زهراست
این چشمها برای كه تبخیر میشود؟
این حلقهها برای چه زنجیر میشود؟
اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست
گل غریب نوازم که گریه شبنم اوست
بوی بهشت میوزد از کربلای تو
ای کشتهای که جان دو عالم فدای تو
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است
عالم سیاهپوش به سوگ سه سرور است
سپیدهدم که هنگام نماز است
درِ رحمت به روی خلق باز است
ای ز فرط ظهور ناپیدا
ای خدا! ای خدای بیهمتا!
هر کسی را به سر هوایی هست
رو به سویی و دل به جایی هست
آزرده طعم دورى، از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
زینب فرشته بود و پرخویش وا نکرد
این کار را برای رضای خدا نکرد
ماهی که یک ستاره به هفت آسمان نداشت
جز هالهای کبود از او کس نشان نداشت
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
خّرم آن دل که از آن دل به خدا راهی هست
فرّخ آن سینه که در وی دل آگاهی هست
دست خدا پردۀ شب را شکافت
صبح شد و نور خداوند تافت
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
برگشتم از رسالت انجام دادهام
زخمیترین پیمبر غمگین جادهام
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست