بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بیحساب پیدا شد
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظهها با تو چه زیباست اگر بگذارند
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشمهای مهربانش...
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت