حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
سر تا به قدم عشق و ارادت بودی
همسنگر مردی و رشادت بودی
در خاک دلی تپنده باقی ماندهست
یک غنچۀ غرق خنده باقی ماندهست
کو خیمۀ تو؟ پلاک تو؟ کو تَنِ تو؟
کو سیمای خدایی و روشنِ تو؟
زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟
یا خطوط درهم تاریخ نامفهوم بوده؟
غبار خانه بروبید، عید میآید
ز کوچههاست که بوی شهید میآید
که دیده زیر زمین باغ بیخزانی را؟
نهانتر از سفر ریشهها جهانی را
آنقدر نقش لالۀ پرپر کشیدی
تا آنکه آخر، عشق را در بر کشیدی
اگر چه خانه پر از عکس و نام و نامۀ توست
غریب شهری و زخمت شناسنامۀ توست
نرگس، روایتیست ز عطر بهار تو
مریم، گلیست حاکی از ایل و تبار تو
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را