بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بودهست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
چشمهایت روضه خوانی میکند
اشکها را ساربانی میکند
دریاب من، این خستۀ بیحاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
این جشنها برای من آقا نمیشود
شب با چراغ عاریه فردا نمیشود!
این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
زندگی جاریست
در سرود رودها شوق طلب زندهست
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بیکرانه شد