در وصف تو کس، روشن و خوانا ننوشتهست
ای هر که نویسد ز تو، گویا ننوشتهست!
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
بعد از آن غروب تلخ، جان زخمی رباب
بیتو خو گرفته با زخمههای آفتاب
دوباره پیرهن از اشک و آه میپوشم
به یاد ماتم سرخت، سیاه میپوشم
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم
بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم