دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
دل در حرم تو خویش را گم کردهست
یعنی عوض گریه تبسم کردهست
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
بردهام تا بسپارم به دم تیر بدن را
برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست
به دل بغضی هزاران ساله دارم
شبیه نی، هوای ناله دارم
شب آخر هنوز یادم هست
خیمه زد عطر سیب در سنگر