چه اضطراب و چه باکى ز آفتاب قیامت
که زیر سایۀ این خیمه کردهایم اقامت
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
ای بزرگ خاندان آبها
آشنای مهربان آبها
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
شکر خدا دعای سحرها گرفته است
دست مرا کرامت آقا گرفته است
ستاره بود و شفق بود و فصل ماتم بود
بساط گریه برای دلم فراهم بود
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
برگرد ای توسل شبزندهدارها
پایان بده به گریۀ چشمانتظارها
این خانواده آینههای خداییاند
در انتهای جادۀ بیانتهاییاند
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
وعدهای دادهای و راهی دریا شدهای
خوش به حال لب اصغر كه تو سقّا شدهاى
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی