یک روز شبیه ابرها گریانم
یک روز چنان شکوفهها خندانم
ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
باز جنگی نابرابر در برابر داشتند
دست امّا از سر چادر مگر برداشتند؟
دوباره روزهای سال شمسی رو به پایان است
ولی خورشید من در پشت ابر تیره پنهان است
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
وقت وداع فصل بهاران بگو حسین
در لحظههای بارش باران بگو حسین
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
شَمَمتُ ریحَکَ مِن مرقدِک، فَجَنَّ مشامی
به کاظمین رسیدم برای عرض سلامی
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
به سوگ نخلهای بیسرت گیسو پریشانم
شبیه خانههای خستهات در خویش ویرانم
دلم دلم دلم دلم دلم فرو ریخت
قدحقدح شکسته شد، سبوسبو ریخت
دیدیم جهان بیتو به بن بست رسید
هر قطره به موجها که پیوست رسید
تشنهست شبیه ماهی بیدریا
یا آهوی پابسته میان صحرا
شاید که برای تعزیت میآید
تشییع تو را به تسلیت میآید
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند