سخن چون از سر درد است باری دردسر دارد
خوشا مردی کزینسان دردسرها زیر سر دارد
ای بهترین دلیل تبسم ظهور کن
فصل کبود خندۀ ما را مرور کن
ای آفتاب صبر کن این آخرین شب است
این آخرین شبانۀ آرام زینب است
گریه میکنم تو را، با دو چشم داغدار
گریه میکنم تو را، مثل ابرِ بیقرار
مانده ز فهم تو دلم بینصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
دور شد باز هم آن همدم و دمساز از ما
ماند در خاطرهاش آن همه پرواز از ما
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
به ایستادن، آن دم که سنگ میبارند
به کوه بودن، آن لحظهها که دشوارند
غریبم، جز تو میدانم رفیق و آشنایی نیست
صدایت میزند اندوه من، جز تو خدایی نیست
تو از فریادها، شمشیرهای صبح پیکاری
که در شبهای دِهشَت تا سحر با ماه بیداری
سواری بر زمین افتاد و اسبی در غبار آمد
بیا ای دل که وقت گریۀ بیاختیار آمد
باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن
یکی اینسان، یکی اینگونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
باز هم آدینه شد، ماندهام در انتظار
چشم در راه توام، بیقرارم، بیقرار
از بلبلان هماره پیام تو را شنید
گل، جامه چاک کرد، چو نام تو را شنید
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
زندان تیره از نفسش روشنا شده
صد یاکریم گاه قنوتش رها شده
ماه محرم است و دلم باغ پرپر است
در چشم من، دوباره غمی سایهگستر است
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم