ای بهترین دلیل تبسم ظهور کن
فصل کبود خندۀ ما را مرور کن
گریه میکنم تو را، با دو چشم داغدار
گریه میکنم تو را، مثل ابرِ بیقرار
بر حسین بن علی یا با حسین بن علی؟
با یزید بن یهودی یا حسین بن علی؟
مانده ز فهم تو دلم بینصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
نمکپروردهات ای شهر من خیل شهیداناند
شهیدانی که هر یک سفرهدار لطف و احساناند
زینب اگر نبود حدیث وفا نبود
با رمز و راز عشق کسی آشنا نبود
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
باز جنگی نابرابر در برابر داشتند
دست امّا از سر چادر مگر برداشتند؟
غم داغ تو را با هیچکس دیگر نخواهم گفت
برایت روضه میخوانم ولی از سر نخواهم گفت
باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن
دوباره روزهای سال شمسی رو به پایان است
ولی خورشید من در پشت ابر تیره پنهان است
همنوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد
باز هم آدینه شد، ماندهام در انتظار
چشم در راه توام، بیقرارم، بیقرار
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
بگو چه بود اگر خواب یا خیال نبود؟!
که روح سرکش من در زمان حال نبود
مگر چه کیسهای از نور داشت بر دوشش؟
که وقت دیدن او ماه بود مدهوشش
وضو گرفتم و کردم به رب عشق توکل
زدم به رسم ادب بعد از آن به خواجه تفأل
بایست آنچنان که تا به حال ایستادهای
که در کمال شوکت و جلال ایستادهای
ماه محرم است و دلم باغ پرپر است
در چشم من، دوباره غمی سایهگستر است
حق روز ازل کل نِعَم را به علی داد
بین حکما حُکمِ حَکَم را به علی داد
به سوگ نخلهای بیسرت گیسو پریشانم
شبیه خانههای خستهات در خویش ویرانم
در مأذنه گلبانگ اذان پیدا شد
آثار بهار بیخزان پیدا شد
فقط از شعله و مسمار گفتیم
از آشوب در و دیوار گفتیم
دلم دلم دلم دلم دلم فرو ریخت
قدحقدح شکسته شد، سبوسبو ریخت
دیدیم جهان بیتو به بن بست رسید
هر قطره به موجها که پیوست رسید