زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
می‌کوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
می‌نازد اگر غنی و گر درویش است
تیغ از تو طراوت جوانی می‌خواست
خاک از تو شکوه آسمانی می‌خواست
آن تشنه‌لبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاسته‌ای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
دست ابوسفیان کماکان در کمین است
اما جواب دوستان در آستین است
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
روزی شعر من امشب دو برابر شده است
چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است
تيغيم که در فراز، رعب‌انگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد
دلِ افسردگان را گرم می‌کرد
نورِ جان در ظلمت‌آبادِ بدن گم کرده‌ام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کرده‌ام
جامعه، دوزخی از مردم افراطی بود
عقل، قربانی یک قوم خرافاتی بود
با یک تبسم به قناری‌ها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بی‌کران دادی
نمی‌جنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
چه خوب آموختی تحت لوای مادرت باشی
تمام عمر زیر سایۀ تاج سرت باشی
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
از آنچه در دو جهان هست بیشتر دارد
فقط خداست که از کار او خبر دارد
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ
ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ، ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ
از نسل حیدری و دلاورتر از تو نیست
یعنی پس از علی، علی‌اکبرتر از تو نیست
از خدا آمده‌ام تا به خدا برگردم
پس چرا از سفر کرب‌وبلا برگردم
پیکار علیه ظالمان پیشهٔ ماست
جان در ره دوست دادن اندیشهٔ ماست
اگرچه عشق هنوز از سرم نیفتاده
ولی مسیر من و او به هم نیفتاده
