کربلا
شهر قصههای دور نیست
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند
چه جانماز پی اعتكاف بر دارد
چه ذوالفقار به عزم مصاف بر دارد