وجود، ثانیه ثانیه در تو فانی شد
طلیعۀ غزلی صاحبالزمانی شد
جان به پیکر داشت وقتی مشکها جان داشتند
کاش میشد ابرها آن روز باران داشتند
بر نبض این گهواره نظم کهکشان بستهست
امید، بر شش ماه عمر او زمان بستهست
صحبت از دستی که رزق خلق را میداد شد
هر کجا شد حرف از آن بانو به نیکی یاد شد
میان هلهله سینه مجال آه نداشت
برای گریه شریکی نبود و چاه نداشت
کنار دل و دست و دریا، اباالفضل
تو را دیدهام بارها، یا اباالفضل
دیر شد دیر و شب رسید به سر
یارب! امشب نکوفت حلقه به در
دل اگر تنگ و جان اگر خستهست
گاه گاهی اگر پریشانیم
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز
نهضتت مایهٔ الهام جهان است هنوز
روشن از روی تو آفاق جهان میبينم
عالم از جاذبهات در هيجان میبينم