نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
دیشب میان پنجرهها صحبت تو بود
حرف از دل غریب من و غیبت تو بود
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
چشمم به هیچ پنجره رغبت نمیکند
جز با ضریح پاک تو صحبت نمیکند
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش