نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
امشب که نرگسها اسیر دست پاییزند
کوکب به کوکب در عزایت اشک میریزند
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است
هر جا که نام اوست هوا کربلایی است
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
تابید بر زمین
نوری از آسمان
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
تبت پایین میآید سرفههایت خوب خواهد شد
دوباره شهر من حال و هوایت خوب خواهد شد
از بستر بیماری خود پا شدنی نیست
بی لطف شما، شهر مداوا شدنی نیست
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
ای خالق راز و نیاز عاشقانه
در پیشگاه عشق مخلوقی یگانه
به قرآنی که داری در میان سینهات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
کسی به باغچه بعد از تو آب خواهد داد؟
به روزهای جهان، آفتاب خواهد داد؟
شبیه کوه پابرجایم و چون رود سیّالم
به سویت میدوم با کودکانی که به دنبالم
دریای سر نهاده به دامان چاه اوست
مردی که با سکوت خودش غرق گفتگوست
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
اعماق آیههای یقین را شکافته
نور است و آسمان برین را شکافته
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست