زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
امشب که نرگسها اسیر دست پاییزند
کوکب به کوکب در عزایت اشک میریزند
میکوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است
هر جا که نام اوست هوا کربلایی است
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
تابید بر زمین
نوری از آسمان
تبت پایین میآید سرفههایت خوب خواهد شد
دوباره شهر من حال و هوایت خوب خواهد شد
از بستر بیماری خود پا شدنی نیست
بی لطف شما، شهر مداوا شدنی نیست
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
خونت سبب وحدت و آگاهی شد
این خون جریان ساخت، جهان راهی شد
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
ای خالق راز و نیاز عاشقانه
در پیشگاه عشق مخلوقی یگانه
علی زره که بپوشد، همینکه راه بیفتد
عجیب نیست که دشمن به اشتباه بیفتد
به قرآنی که داری در میان سینهات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
کسی به باغچه بعد از تو آب خواهد داد؟
به روزهای جهان، آفتاب خواهد داد؟
شبیه کوه پابرجایم و چون رود سیّالم
به سویت میدوم با کودکانی که به دنبالم
دریای سر نهاده به دامان چاه اوست
مردی که با سکوت خودش غرق گفتگوست
نمیجنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
اعماق آیههای یقین را شکافته
نور است و آسمان برین را شکافته
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
رد میکنی شاید پس از زنگ دبستان
طفل کلاس اولی را از خیابان
شبی ابری شدم سجاده را با بغض وا کردم
به باران زلال چشمهایم اقتدا کردم