تا تو بودی، نفسِ آینه دلگیر نبود
در دلم هیچ، به جز نقش تو تصویر نبود
چهقدر بیتو شكستم، چهقدر واهمه كردم!
چهقدر نام تو را مثل آب، زمزمه كردم!
هر سال، ماجرای تو و سوگواریات
عهدیست با خدای تو و خون جاریات
بر نیزۀ شقاوت این فتنهزادها
گیسوی توست، سلسلهجنبان بادها
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت