زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
حتی اگر که تیغ ببارد، در بیعت امام حسینیم
ما جرأت زهیر و حبیبیم، ما غیرت امام حسینیم
می‌کوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
به سویت آمده‌ام جذبه‌ای نهان با من
چه کرده‌ای مگر ای شور ناگهان! با من؟
تیغ از تو طراوت جوانی می‌خواست
خاک از تو شکوه آسمانی می‌خواست
آن تشنه‌لبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاسته‌ای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
سلام روح بلندِ گذشته از کم دنیا!
تو ای مسافر بدرود گفته با غم دنیا
«پدر» چه درد مگویی! «پدر» چه آه بلندی!
نمی‌شود که پدر باشی و همیشه بخندی
تيغيم که در فراز، رعب‌انگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد
دلِ افسردگان را گرم می‌کرد
نمی‌جنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
النّمِر باقر النّمِر برخیز
باز هم خطبۀ جهاد بخوان
پیکار علیه ظالمان پیشهٔ ماست
جان در ره دوست دادن اندیشهٔ ماست
