بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر بهراه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟
خدایا، تمام مرا میبرند
کجا میبرندم، کجا میبرند؟
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
آنسو نگران، نگاه پیغمبر بود
خورشید، رسول آه پیغمبر بود