نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را