کنار پنجرهفولاد، گریه مغتنم است
در این حریم برای تو گریه محترم است
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
ای در نگاه تو رازِ هزارانِ درِ بستۀ آسمانی
کی میگشایی به رویم دری از سرِ مهربانی؟
که بود این موج، این طوفان، که خواب از چشم دریا برد؟
و شب را از سراشیب سکون تا اوج فردا برد
آماج بلا شد دل او از هر سو
از ناله چو «نال» گشت و از مویه چو «مو»
آن نور همیشه منجلی فاطمه است
سرّ ابدی و ازلی فاطمه است
این کیست به شوق یک نگاه آمده است
در خلوت شب به بزم آه آمده است
ای آسمان رها شده در بیقراریات
خورشید رنگ باخته از شرمساریات
بلبلی سوخت در آتش به فغان هیچ نگفت
لاله پژمرد و، ز بیداد خزان هیچ نگفت
در هر نفس نسیم، بوی آه است
در شبنم - اشک گل - تبی جانکاه است
منشق شده ماه از جبین در شب قدر
خورشید به خون نشسته بین در شب قدر
از اشک، نگاه لالهگونی دارد
داغ از همه لالهها فزونی دارد
آنسو نگران، نگاه پیغمبر بود
خورشید، رسول آه پیغمبر بود
چو آفتاب رخت را غبار ابر گرفت
شکوه نام علی غربتی ستبر گرفت