او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
احساس از هفت آسمان میبارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور میکنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانههای راه
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
پل، بهانهای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود