هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بتهای سنگی را بلرزانی
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ اینبار با سنگ آمده هابیل