نسل حماسه، وارثان کربلا هستیم
نسلی که میگویند پایان یافت، ما هستیم
سبز همچون سرو حتی در زمستان ایستادم
کوهم و محکم میان باد و طوفان ایستادم
دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من
طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
شهید کن... که شهادت حیات مردان است
ولی برای شما مرگ، خط پایان است
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
کی صبر چشمان صبورت سر میآید؟
کی از پس لبخندت این غم برمیآید؟
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بتهای سنگی را بلرزانی
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ اینبار با سنگ آمده هابیل
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید