وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
بیمرگ سواران شب حادثههایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
این خانواده آینههای خداییاند
در انتهای جادۀ بیانتهاییاند
میداد نسيم سحری بوی تنت را
از باد شنيدم خبر آمدنت را
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا
مثل سیمرغ از اینجا سفری بود مرا
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید