اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند
اول به جان گمشدۀ خود دعا کنند
دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار
غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست
در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست
روشن آن چشم که در سوگ تو پُر نم باشد
دلربا، نرگس این باغ به شبنم باشد
امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
میان حجره چنان ناله از جفا میزد
که سوز نالهاش آتش به ماسوا میزد
هر غنچه به باغ سوگوار تو شدهست
هر لاله به دشت داغدار تو شدهست
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
ما خیل بندگانیم، ما را تو میشناسی
هر چند بیزبانیم، ما را تو میشناسی
از خیمهها که رفتی و دیدی مرا به خواب
داغی بزرگ بر دل کوچک نهادهای
دختری ماند مثل گل ز حسین
چهرهاش داغ باغ نسرین بود
رباب است و خروش و خستهحالی
به دامن اشک و جای طفل خالی
این گلِ تر ز چه باغیست که لب خشکیدهست؟
نو شکفتهست و به هر غنچه لبش خندیدهست
اینجا فروغ عشق و صفا موج میزند
نور خدا به صحن و سرا، موج میزند
این سجدهها لبالب چرت و كسالتاند
این قلبهای رفته حرا بیرسالتاند
آيينهای و برايت آه آوردم
در محضر تو دلی سياه آوردم
بر عفو بیحسابت این نکتهام گواه است
گفتی که یأس از من بالاترین گناه است
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم