هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
ای یکهسوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه میکرد؟
در کولهبار غربتم یک دل
از روزهای واپسین ماندهست