ای تن و جانت سپر هر بلا
کوفۀ تو قطعهای از کربلا
ای خوشهای ز خرمن فیضت تمام علم!
با منطق تو اوج گرفته مقام علم
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
گاهگاهی به نگاهی دل ما را دریاب
جان به لب آمده از درد، خدا را، دریاب
امشب حرم خدا حرم شد
از مقدم یار محترم شد
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت
هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
ای فروغ دانشت تا صبح محشر مستدام
وی تو را پیش از ولادت، داده پیغمبر سلام
ای ماه آسمانی ماه خدا حسن!
خورشید، مستمند تو از ابتدا حسن!
سلام ما به تو، ای هاجر چهار ذبیح
درود ما به تو، ای مریم چهار مسیح...
بریز آب روان اسما، ولی آهسته آهسته
به جسم اطهر زهرا، ولی آهسته آهسته...
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
باز روگرداندم از تو، باز رو دادی به من
با همه بیآبرویی آبرو دادی به من
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده