میخواستم بیای با گلای انار
برات کوچهها رو چراغون کنم
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
بار بربندید آهنگ سفر دارد حسین
نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین
سلام ای طبیب طبیبان سلام
سلام ای غریب غریبان سلام
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور میکنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانههای راه
برپا شدهست در دل من خیمهٔ غمی
جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی!
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکههای گلوله گل دادهست
چکیدۀ گل رخسار مصطفی زهراست
عصارۀ نفحات خوش خدا زهراست
پل، بهانهای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
باز گویا هوای دل ابریست
باز درهای آسمان باز است
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت