او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست
خبر این بود که یک سرو رشید آوردند
استخوانهای تو را در شب عید آوردند
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت