ما بیتو تا دنیاست دنیایی نداریم
چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم
یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
اگرچه باغِ پر از لالۀ تو پرپر شد
زمین برای همیشه، شهیدپرور شد
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
بیمرگ سواران شب حادثههایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
بیزارم از آن حنجره کو زارت خواند
چون لاله عزیز بودی و خوارت خواند
قلم به دست گرفتم، خدا خدا بنویسم
به خاطر دل خود، نامهای جدا بنویسم
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت
شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت