مرگ بر تازیانهها
تازیانههای بیامان، به گردههای بیگناه بردگان
برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست
دلتنگی همیشۀ بابا علی علی!
سردارِ لشکر من تنها علی علی!
مرا از حلقۀ غمها رها کن
مرا از بند ماتمها رها کن
در این کشتی درآ، پا در رکاب ماست دریاها
مترس از موج، بسم الله مجراها و مُرساها
خبر این بود که یک سرو رشید آوردند
استخوانهای تو را در شب عید آوردند
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
آری همین امروز و فردا باز میگردیم
ما اهل آنجاییم، از اینجا باز میگردیم
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
زود بیدار شدم تا سرِ ساعت برسم
باید اینبار به غوغای قیامت برسم
جان آمده رفته هیجان آمده رفته
نام تو گمانم به زبان آمده رفته
دوباره گفتم: دیگر سفارشت نکنم
دوباره گفتم: جان تو و حسین، پسر!
قرار بود که عمری قرار هم باشیم
که بیقرار هم و غمگسار هم باشیم