هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
هنوز ماتم زنهای خونجگر شده را
هنوز داغ پدرهای بیپسر شده را
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کردهاند اردیبهشتی میرسد از راه
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبهمو
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد