تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد
امشب شکوه عشق جهانگیر میشود
روح لطیف عاطفه تصویر میشود
دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیمشبی دفع صد بلا بکند
با کلامُ اللهِ ناطق همکلام!
ای سکینه! بر کراماتت سلام!
زآن یار دلنوازم شُکریست با شکایت
گر نکتهدان عشقی، بشنو تو این حکایت
مژده، ای دل که مسیحا نفسی میآید
که ز انفاس خوشش بوی کسی میآید
یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبۀ احزان شود روزی گلستان غم مخور
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
هزار دشمنم ار میکنند قصد هلاک
گَرَم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
دل سراپردۀ محبت اوست
دیده آیینهدار طلعت اوست...
در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد
عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد
عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت!
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
الا یا ایُّها السّاقی اَدِر کأساً و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها
ای مرهم زخم دل و غمخوار پدر!
هم غمخور مادری و هم یار پدر
هر آنکه جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور میکنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانههای راه
ماهی که یادگار ز پنج آفتاب بود
بر چهرهاش ز عصمت و عفت نقاب بود
پل، بهانهای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
فکری به حال ماهی در التهاب کن
بابا برای تشنگی من شتاب کن
روز عاشوراست
کربلا غوغاست