ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانهروز در ذکر و ثنا
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
در وصف تو کس، روشن و خوانا ننوشتهست
ای هر که نویسد ز تو، گویا ننوشتهست!
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
بعد از آن غروب تلخ، جان زخمی رباب
بیتو خو گرفته با زخمههای آفتاب
دوباره پیرهن از اشک و آه میپوشم
به یاد ماتم سرخت، سیاه میپوشم
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
اینگونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم
بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده