آزاده است، بندۀ آقای عالم است
سلمان خیمهگاه حسین است، «اَسلَم» است
آمادهاند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
هرچند عیان است ولی وقت بیان است
عشق تو گرانقدرترین عشق جهان است
میرفت که با آب حیات آمده باشد
میخواست به احیای فرات آمده باشد
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
از برق تیغ او احدی بینصیب نیست
این کیست؟ اینکه آمده میدان «حبیب» نیست؟
من، دیده جز به سوی برادر، نداشتم
آیینه جر حسین، برابر نداشتم
دریا کشید نعره، صدا زد: مرا بنوش
غیرت نهیب زد که به دریا بگو: خموش
بر ساحلى غریب، تویى با برادرت
در شعلۀ نگاه تو پیدا، برادرت
غم از دیار غمزده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
در وصف تو کس، روشن و خوانا ننوشتهست
ای هر که نویسد ز تو، گویا ننوشتهست!
هر دل که سوز عشق تکانش نمیدهد
حق در حریم قرب، مکانش نمیدهد
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
مسلم که از حسین سلام مکرّرش
باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش
سخت است چنان داغ عزیزان به جگرها
کز هیبت آن میشکند کوه، کمرها
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
مردم دهند نسبت رویت بر آفتاب
اما ز بخت خود نکند باور آفتاب
افتاده در این راه، سپرهای زیادی
یعنی ره عشق است و خطرهای زیادی
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
مستاند همه، ساقی و ساغر که تو باشی
از سر نپرد مستی، در سر که تو باشی
دلتنگی همیشۀ بابا علی علی!
سردارِ لشکر من تنها علی علی!
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
ماه است و آفتابیام از مهربانیاش
صد کهکشان فدای دل آسمانیاش